Dag Tess

je kunt plannen zoveel als je wilt, maar het loopt niet altijd zoals je wilt.

De conditie van onze Jack Russell Tess is na het overlijden van haar halfzus de afgelopen 11 maanden eigenlijk heel langzaam aan steeds wat verder achteruit gegaan. De laatste weken ging het sneller, tot ze vorige week niet meer wilde eten. Uit bloedonderzoek afgelopen vrijdagochtend bleek nierfalen. Omdat ik dit bij Puck ook al had meegemaakt, wist ik één ding zeker: Tess mocht niet zo ziek worden als Puck op het laatst was.

Ze kreeg medicijnen waardoor ze zich wat beter voelde, maar het bleef een ziek hondje.

Na een weekend vol tegenstrijdige gedachten heb ik besloten dat ik haar leven niet nodeloos lang wilde rekken. Ze heeft een mooi leven gehad; liever nog een paar goede dagen met haar, dan dat ze de komende weken steeds verder af zou takelen. Zondagavond heb ik in een bericht aan de dierenarts dit uitgelegd en gevraagd of hij mee wilde werken aan euthanasie voor Tess. 

Maandagochtend hebben we afgesproken dat hij woensdagmiddag 10 juni bij ons thuis zou komen om Tess in de laten slapen.

Het was de bedoeling om tot die tijd Tess veel met de (tennis)bal te laten spelen (haar lust en haar leven) en om haar vooral met lekkere hapjes te verwennen. Dat is gelukt tot vanmiddag een uur of half 6. Ze wilde het blokje kaas met het pilletje tegen de misselijkheid niet eten, en wat later begon ze heel erg te spugen en te hijgen. Ze trilde als een rietje. Toen dit maar niet overging ben ik in de auto gestapt en ben ik naar de dierenarts gereden (praktijk was al gesloten) en heb hem gevraagd of hij alsjeblieft vanavond al wilde komen. Binnen 10 minuten was hij er. 

Ik heb Tess op schoot genomen en de dierenarts heeft gedaan wat gedaan moest worden. Ze is heel rustig ingeslapen.

Morgen breng ik haar naar het dierencrematorium.

Dag dol-dwaze Tess.