Nieuwe hobby

Ik heb altijd geroepen dat haken niets voor mij was.
Ooit, lang geleden, op de lagere school kreeg ik in de 4, 5 en 6 klas handwerkles van de mevrouw die ook les gaf aan de 4e klas. In mijn herinnering met wisselend succes. We maakten zelf een zakdoekje (ik zie het nog voor me) en we moesten een kat in kruissteek borduren met (vond ik toen) te dikke wol op te fijne borduurstof. Toen mijn moeder 's avonds een keer een stukje voor me had geborduurd mocht ik het de volgende dag van de lerares allemaal weer uithalen.

En we kregen haakles. Er staat me iets bij van tunisch haken. Ik maakte geloof ik licht groene sokjes, waarbij de eerste een stuk kleiner was dan de 2e terwijl ik precies hetzelfde deed.
Ook meen ik me granny squares te herinneren (wist toen natuurlijk nog niet dat het zo heette). Maar ook hier heb ik geen fijne herinneringen aan.
Dat ik uiteindelijk toch zo aan het handwerken ben geslagen is me een raadsel. Aan die eerste jaren heeft het niet gelegen.

Maar afijn, elke keer als ik iemand zag haken dan riep ik dat ik het mooi vond, maar dat het niets voor mij was. Ik kon het wel (de basisbegrippen), maar het deed me niets.

Daar is nu verandering in gekomen. Sterker nog, ik haak op het ogenblik zo'n beetje alles aan elkaar.

Hoe is het zo gekomen? Dat is weer een verhaal op zich.

Ik organiseer sinds het najaar van 2016 in Drunen een handwerkcafé. Tijdens deze bijeenkomsten hebben we ook een loterij van gekocht materiaal, maar ook van gekregen handwerkspullen.

Afgelopen december kreeg ik een wel heel grote hoeveelheid brei-/haakgaren gedoneerd. 

gekregen brei-/haakgaren

Ik had het natuurlijk allemaal weer weg kunnen geven, met het risico dat het bij andere dames weer achter in de kast zou verdwijnen, liever wilde ik het een echt goede bestemming geven. Ik heb toen voorgesteld om er dekens/spreien van te haken voor een hospice hier in de omgeving. Een oproepje tijdens het handwerkcafé leverde een aantal dames op die enthousiast begonnen te haken.
Enkele dames namen een paar bollen garen mee en haakten blokjes granny squares tot het garen op was.

stand van zaken begin februari

Andere dames waren zo enthousiast dat ze besloten maar meteen een hele deken te maken. Mijn dochter wilde ook haar steentje bijdragen, dus ook zij nam wat bollen garen mee naar Ede en ging aan de slag.

En toen vond ik natuurlijk dat ik niet achter kon blijven. Je kunt slecht al die dames aan het werk zetten en zelf niets doen. Dus met wat instructievideo's van internet ging in aan de slag. Omdat ik linkshandig ben is het af en toe wat lastig. Uiteindelijk ben ik bij een van de dames langs geweest voor een korte les en toen kon ik ook aan de slag. En ik vind het toch leuk .......

"Mijn" eerste deken is inmiddels af. Hier zitten ook de blokjes die mijn dochter haakte in verwerkt.

1e deken

De andere dames hebben niet stil gezeten. We hebben al 6 dekens klaar en als ik het goed heb, zijn er nog minstens 4 in de maak. We hebben nl. van nog wat mensen garen gekregen. Voorlopig kunnen we vooruit. Binnenkort maken we een afspraak met de hospice om de dekens af te geven.

Dat zo iets simpels zoveel voldoening kan geven.

Groetjes,
Marja